listy ze śmierci nigdy się nie kończą

Roman Honet

sposoby wysyłania listów

podróż od śmierci różni się powrotem

i sposobami wysyłania listów.

jak gdyby nie minęły życie ani czas,

jeżeli tak być musi. granica

tkwi w czekaniu, w rozróżnieniu miar

pomiędzy wyznaczeniem trasy

a postawieniem ostatniej litery:

zmarłem w wielu miejscach, lepiej

byłoby, gdybym umarł w jednym,

wiedziałabyś przynajmniej, gdzie masz mnie żałować.

lub: jadę, jutro wrócę.

więc – jeśli tak być musi –

listy z podróży mają długą drogę,

listy ze śmierci nigdy się nie kończą

krótki kurs klasycyzmu

z Faulknera

coś, co nie było światem,

zjawiło się na nim. zżyłem się z tym pożarem,

zrosłem z wodą. wszystko to była próżność,

jak układanie rymów przez wybrańca bzdur:

zbudziłbyś umarłego na drugą śmierć –

z nudów. trup pewnie wstałby,

otrząsnął się z ziemi.

szepnął: ani nie żyjesz,

ani nie umierasz. a ty byś myślał:

a więc to jest miłość. myliłem się

i tu – i przyszłoby ci myśleć

jeszcze długo później,

jak fałszywa okaże się najgłębsza książka,

gdy się ją zechce zastosować w życiu

litość, ptak z betonu

im głębiej śpię, tym biją mnie

mocniej, plują w twarz, kopią

w głowę – ta kotwica z neuronów,

skręconego deszczu, kobiety –

nie zdarzyły się nigdy,

ale – pozostały. albo

je przyciągnęły liny holownicze,

albo je litość stawia

przed oczami sama. inaczej:

noc nie wybiera snów, tak w drewnie,

jak i w ziemi, a litość, ten ptak, chociaż z betonu,

wie, że śpiewać musi.

i tak to idzie:

nigdzie, czyli tu,

nic – nowy początek

____________________________________

Publikacja za zgodą Autora